Harcmistrz Aleksander Sekulski, znany wielu gnieźnianom, jako druh Olek, ikona gnieźnieńskiego harcerstwa, został oficjalnie Honorowym Obywatelem Gniezna. Tytuł przyznano podczas uroczystej Sesji Rady Miasta Gniezna 28 grudnia 2024 roku.
Jak zwykle 28 grudnia odbyły się uroczyste, gnieźnieńskie obchody 106. rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Stałym punktem dorocznych obchodów jest uroczysta sesja Rady Miasta. Tym razem podczas niej nadano tytuł Honorowego Obywatela Miasta Gniezna. Decyzją Rady Miasta trafił on do ikony gnieźnieńskiego harcerstwa – hm. Aleksandra Sekulskiego. Prezydent Miasta Gniezna Michał Powałowski wręczył również dwa Medale Królewskie, wydane z okazji 1000. rocznicy koronacji Bolesława Chrobrego i Mieszka II na królów Polski. Medale otrzymali Ewa Gawrych – wieloletnia skarbnik Miasta Gniezna oraz Marek Szczepaniak – były kierownik gnieźnieńskiego oddziału Archiwum Państwowego w Poznaniu. Uroczystą sesję dopełnił mini wykład Marty Karalus-Kuszczak z Domu Powstańca Wielkopolskiego.
Sylwetki wyróżnionych:
Harcmistrz Aleksander Sekulski – Honorowy Obywatel Miasta Gniezna
Harcmistrz Aleksander Sekulski (Czarny Sęp) urodził się w 1933 r. w Gnieźnie, a w 1945 r. wstąpił do harcerstwa i został przyjęty do 3 Drużyny Harcerzy im. Henryka Sienkiewicza przy Szkole Powszechnej nr 1 w Gnieźnie. Od tamtego czasu stał się ikoną gnieźnieńskiego harcerstwa. Na terenie Gniezna podejmował wiele działań związanych z patriotyzmem i upamiętnieniem ważnych wydarzeń z historii.
W 1947 r. przeszedł do 13 Drużyny Harcerzy im. Stefana Żeromskiego przy węźle PKP w Gnieźnie, gdzie pełnił funkcję zastępowego i gospodarza drużyny. W 1949 r. został drużynowym 2 Drużyny Zuchów przy Szkole Powszechnej nr 2. Funkcję tę pełnił do czasu przejęcia harcerstwa przez Związek Młodzieży Polskiej. Po odbyciu służby wojskowej wrócił do harcerstwa przyjmując w 1958 r. funkcję drużynowego 13 Drużyny Harcerzy im. Adama Mickiewicza przy Szkole Podstawowej nr 4 w Gnieźnie. Jako że w drużynie było wielu harcerzy z rodzin kolejowych, doprowadził do zmiany patrona na Stefana Żeromskiego, przejmując tradycje drużyny kolejowej. Pod jego komendą drużyna rozrosła się i w 1959 r. stworzyła szczep, który w 1963 r. przyjął imię Powstańców Wielkopolskich, skupiając z biegiem lat ponad 700 członków w 10 drużynach oraz krąg instruktorski.
W 1963 r. w hufcu nastąpiła zmiana numeracji drużyn. Drużyna przy Szkole nr 4 otrzymała nr 1 i imię LECH, co skłoniło do kontynuacji tradycji pierwszej drużyny z lat międzywojennych. Z inicjatywy druha Olka w 1964 r. szczep, jako pierwszy w Gnieźnie otrzymał sztandar, który potajemnie został poświęcony przez księdza Jankowskiego w Jarocinie.
W 1974 r. wobec zarzutów postawionych przez Dyrekcję Szkoły, że nie należy do PZPR, rezygnował z prowadzenia harcerstwa w tym środowisku. Stworzył przy Komendzie Hufca Krąg Instruktorski LECH, w skład którego weszli instruktorzy, którzy wraz z nim opuścili 1 szczep.
W latach 1982-83 pełnił funkcję drużynowego 23 Drużyny Harcerzy Starszych przy Liceum Medycznym w Gnieźnie. W wyniku powstania szkoły na PKP w 1986 r. reaktywował 13 Kolejową Drużynę Harcerzy przy Lokomotywowni w Gnieźnie będąc jej drużynowym do 1996 r. W 1997 r. zaprojektował i ufundował sztandar 13 drużyny, który został wręczony „Błękitnej Trzynastce” na Cmentarzu Wojennym pod Monte Cassino. W 1994 r. stworzył Krąg Starszyzny Harcerskiej, którego obecnie jest przewodniczącym.
Obok bezpośredniej pracy z młodzieżą, druh Aleksander Sekulski pełnił szereg innych funkcji: był członkiem komendy hufca, zastępcą komendanta hufca oraz komendantem Hufca Gniezno.
Równocześnie zaangażowany był w pracę na szczeblu chorągwi, gdzie w latach 1970-74 był członkiem Rady Chorągwi, 1975-79 członkiem zespołu Komendy Chorągwi do spraw ekonomicznych, a w latach 2004-08 działał w zespole ds. wychowania duchowego. Przez wiele kadencji wybierany był do Komisji Rewizyjnej Chorągwi, gdzie kolejno był jej członkiem, zastępcą przewodniczącego i przewodniczącym. W 2008 r. został wybrany w skład komendy Wielkopolskiej Rady Seniorów, jako kronikarz, a od 2012 r. pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego, z której zrezygnował w 2018 roku.
W 1972 i 1993 r. był delegatem na Zjazd ZHP. Po wprowadzeniu szkoły ośmioklasowej w zespole Głównej Kwatery pracował nad programem stopnia „odkrywca” dla harcerzy z klas ósmych.
W 1990 r. doprowadził do poświęcenia „Pomnika Harcerskiej Pamięci”, które nastąpiło podczas VI Ogólnopolskiego Złazu Kolejowych Drużyn Harcerskich, którego był również organizatorem. Z jego inicjatywy i projektu wmurowano tablice pamiątkowe z okazji 70-lecia harcerstwa Wielkopolskiego i Światowego Zlotu Harcerstwa „Gniezno 2000” na kościele p.w. św. Jerzego oraz na 100-lecie powstania skautingu w Gnieźnie na Szkole Podstawowej nr 1, a także obelisk ku czci Ksawerego Zakrzewskiego – współorganizatora skautingu w Wielkopolsce w Goślinowie obok Gniezna.
Obok zaangażowania w życie ZHP działa również w Towarzystwie Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/19, Polskim Towarzystwie Numizmatycznym i Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym, pełniąc tam odpowiedzialne funkcje. W uznaniu swojej działalności został wyróżniony wieloma odznaczeniami na szczeblu krajowym, wojewódzkim, lokalnym oraz organizacyjnym. Harcmistrz Aleksander Sekulski przez swoją wieloletnią działalność wniósł ogromną wartość do życia miasta Gniezna i jego mieszkańców. Jest prawdziwą ikoną harcerstwa w Pierwszej Stolicy Polski.
Medale Królewskie
Ewa Gawrych
Ewa Gawrych przez 30 lat pracowała w Urzędzie Miejskim w Gnieźnie, z czego 27 lat jako skarbnik miasta. Jest magistrem ekonomii, ukończyła Wydział Organizacji i Zarządzania na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. Pracę w magistracie rozpoczęła w sierpniu 1993 roku na stanowisku podinspektora w Wydziale Działalności Gospodarczej. 30 grudnia 1996 roku uchwałą Rady Miasta Gniezna została powołana na Skarbnika Miasta. Funkcję tę pełniła nieprzerwanie do maja 2023 roku, kiedy to przeszła na emeryturę.
Ewa Gawrych współpracowała z kolejnymi Prezydentami Miasta Gniezna – Bogdanem Trepińskim, Jaromirem Dzielem, Jackiem Kowalskim oraz Tomaszem Budaszem. Przez lata pracy na stanowisku wykazywała się niezwykłą rzetelnością, dbałością o finanse publiczne oraz profesjonalizmem w wykonywaniu swoich obowiązków. Ewa Gawrych była kluczową postacią w procesie przygotowywania budżetów Miasta, nadzorując później ich realizację. Priorytetem zawsze było dla niej zapewnienie stabilności finansowej samorządu, co osiągała z sukcesem. Ewa Gawrych to o osoba o niezwykłej inteligencji i poczuciu humoru. Jej niezwykła pamięć zarówno do liczb jak i anegdot z życia kulturalno-towarzyskiego Gniezna oraz uprzejmość i życzliwość w stosunku do współpracowników przeszły do historii gnieźnieńskiego magistratu.
Doktor Marek Szczepaniak
Marek Szczepaniak rozpoczął pracę w Archiwum Państwowym w Poznaniu w 1981 roku. Od 1984 roku pracował w gnieźnieńskiej Ekspozyturze Archiwum Państwowego w Poznaniu będąc równocześnie nauczycielem historii w gnieźnieńskich szkołach. Od 2001 roku kierował gnieźnieńskim oddziałem Archiwum Państwowego w Poznaniu. Popularyzował wiedzę na temat przeszłości Gniezna i regionu gnieźnieńskiego. Od lat aktywnie współuczestniczy w lokalnych przedsięwzięciach edukacyjnych i naukowych.
Współpracując z Towarzystwem Miłośników Miasta Gniezna brał udział w pracach nad przygotowaniem „Encyklopedii Gniezna i Ziemi Gnieźnieńskiej”. Jest autorem i współautorem książek, opracowań naukowych i popularnonaukowych z historii regionu oraz popularyzujących zasób i działalność Archiwum Państwowego w Poznaniu i jego Oddziału w Gnieźnie. Wspólnie z Bogumiłem Bieleckim i Wojciechem Śmieleckim wydał książkę „Podpalenie katedry gnieźnieńskiej w 1945 roku”
Jest współautorem szeregu scenariuszy lekcji archiwalnych i projektów edukacyjnych oraz nadal aktywnym członkiem życia archiwalnego i kulturalnego w regionie gnieźnieńskim.*
Cytat z tygodnika Przemiany na Szlaku Piastowskim:
Doktor Marek Szczepaniak, dzięki swojej pasji historycznej, badawczej cierpliwości i zaangażowaniu w sprawy społeczne, jest jednym z najważniejszych współczesnych badaczy i fachowców znających dzieje Gniezna. Jego wiedza wykracza często ponad zakres jego archiwistycznych obowiązków, a zdolność do błyskawicznego kojarzenia faktów i świetna pamięć, nie raz pozwalały badaczom, regionalistom czy innym zainteresowanym osobom odnaleźć potrzebne informacje z przeszłości.
