Szokująca interwencja w Gminie Mieleszyn! Rodzinie odebrano czwórkę dzieci

W ostatnich dniach mieszkańcy Gminy Mieleszyn zostali zaskoczeni dramatycznymi wydarzeniami, które miały miejsce w jednej z lokalnych rodzin. Pan Marcin i Pani Katarzyna, małżeństwo z czwórką dzieci, przeżywają obecnie najtrudniejsze chwile swojego życia. Wszystko zaczęło się od alarmującego zgłoszenia jednego z dzieci w Szkole Podstawowej w Karniszewie.

Początek dramatycznych wydarzeń

Jedno z rodzeństwa, siedmioletnie dziecko, zgłosiło w szkole, że jest ofiarą przemocy domowej – zarówno fizycznej, jak i psychicznej. Dyrektor szkoły, Mateusz Smoleń-Kotlęga, który od stycznia bieżącego roku pełni również funkcję psychologa szkolnego, natychmiast podjął działania. Przeprowadził rozmowę z dzieckiem i powiadomił odpowiednie służby, w tym Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej (GOPS).

Szybka interwencja służb

Kilka dni później, w domu Pani Katarzyny i Pana Marcina pojawiły się Policja, załoga karetki Pogotowia Ratunkowego, pracownicy GOPS oraz koordynatorzy Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie (PCPR). Wykonano telefon do sędziego, aby uzyskać zgodę na odebranie dzieci. Z naszych ustaleń wynika, że pierwszy sędzia, na podstawie zebranego materiału dowodowego, nie wyraził zgody. Jednak po drugim telefonie, kolejny sędzia wydał postanowienie, na podstawie którego dzieci zostały odebrane rodzinie i umieszczone w rodzinie zastępczej pod opieką PCPR w Gnieźnie.

Kontrowersje i wątpliwości

Cała sytuacja budzi wiele kontrowersji. Natychmiast wdrożono procedurę, która zakończyła się odebraniem dzieci, chociaż istniała możliwość wprowadzenia pomocy psychologa, koordynatora rodziny czy kuratora. Procedury zostały wdrożone w błyskawicznym tempie, co było ogromnym szokiem dla rodziny. Takie działania umożliwia tzw. Ustawa Kamilka, która została wprowadzona w celu ochrony dzieci przed przemocą domową.

Ustawa Kamilka

Ustawa Kamilka, wprowadzona w 2023 roku, ma na celu szybkie i skuteczne reagowanie na przypadki przemocy domowej wobec dzieci. Umożliwia ona natychmiastowe odebranie dzieci z domu, jeśli istnieje uzasadnione podejrzenie, że są one ofiarami przemocy. Procedury te mają na celu ochronę dzieci, jednak w przypadku rodziny z Gminy Mieleszyn, budzą one wiele wątpliwości.

Stan dzieci i reakcje rodziców

Z naszych ustaleń wynika, że dzieci nie wykazują żadnych objawów znęcania się nad nimi przez członków rodziny. Są spokojne, grzeczne i chcą wrócić do rodziców. Podczas interwencji w domu nie zauważono żadnych niepokojących rzeczy, takich jak nadmiar alkoholu, pusta lodówka, stosy brudnych ubrań czy złe warunki bytowe. Wszystko było w porządku.

Pani Katarzyna trafiła do szpitala z powodu bardzo złego stanu psychicznego po odebraniu dzieci. Po kilku dniach wróciła do domu i razem z Panem Marcinem rozpoczęła starania o odzyskanie dzieci.

Stanowisko dyrektora szkoły

Dyrektor szkoły, Mateusz Smoleń-Kotlęga, nie ma sobie nic do zarzucenia. Uważa, że wszystko zadziałało prawidłowo, mimo że dziecko mogło kłamać. Podkreśla, że każdy pracownik szkoły ma obowiązek powiadomienia policji czy prokuratury w przypadku podejrzenia przemocy. Dyrektor nie poinformował rodziców o rozmowie przeprowadzonej z najstarszym dzieckiem, aby nie ostrzegać potencjalnych sprawców przemocy. Było uzasadnione przypuszczenie, że w domu dzieje się coś złego. Takim uzasadnionym przypuszczeniem jest już relacja dziecka – nawet jeśli kłamie i nie uda się tego prawidłowo zweryfikować.

Do sprawy włącza się adwokat

Adwokat rodziny, Jędrzej Kwiczor, jednoznacznie twierdzi, że dzieci nie tylko powinny jak najszybciej wrócić do domu rodzinnego, ale także Pani Katarzynie i Panu Marcinowi należy się spore odszkodowanie za całą tą sytuację. Mecenas uważa, że uzasadnienie GOPS w Mieleszynie jest wręcz śmieszne i nie daje żadnych podstaw do odebrania dzieci.

Wielokrotnie w aktach postępowań rodzinnych, które kończyły się odebraniem dzieci przed zastosowaniem tej przykrej i ostatecznej procedury dokonywano drobiazgowego sprawdzenia sytuacji małoletnich – mówi adwokat Jędrzej Kwiczor. Nawet w przypadku osób, które były pod wieloletnią opieką OPS i, co do których od lat informowano o nieprawidłowościach. Sprawa moich klientów jest całkowicie inna. Po lekturze akt mogę stwierdzić, że nie zawierają prawie żadnych materiałów. Nie przeprowadzono wywiadu kuratora, brak jest śladów rzekomej przemocy na ciele. Podobno były jakieś badania, ale na dzień wydania postanowienia sąd na pewno ich nie widział. Akta zawierają dane szczątkowe, niektóre całkowicie nieczytelne z uwagi na jakość druku. Dokumenty jakie przedstawiła szkoła są wysoce lakoniczne, w mojej ocenie nie zawierają szeregu informacji na temat działań interweniujących nauczycieli i psychologa. W każdym postępowaniu, które dotyczy ingerencji państwowego przymusu w życie rodzinne konieczny jest umiar i weryfikacja. Obu tych rzeczy tu zabrakło. Przepisy procedury cywilnej wymagają uprawdopodobnienia postanowienia o zabezpieczeniu. Trudno tu mówić o zaistnieniu takiego faktu. Rozpoznanie zażalenia trwa w Poznaniu kilka miesięcy. Moi klienci w otoczeniu cieszą się dobrą opinią, nigdy nie interesowały się nimi służby socjalne. Są normalni, nie stosują przemocy wobec dzieci. Odnoszę wrażenie, że reakcja organów państwa była nadmierna, wręcz niewspółmierna i przedwczesna i godzi w podstawowe prawa człowieka. Z doświadczenia wiem też, że dzieci nie rozumiejąc pojęć, bardzo często przenoszą wydarzenia zasłyszane od innych osób lub z telewizji na swoje życie. Dlatego też każda informacja o przemocy w rodzinie powinna być weryfikowana wnikliwymi badaniami psychologicznymi, zebraniem danych. Z lektury dokumentów ze szkoły nic takiego nie wynika. Obecnie pod hasłem pomocy dzieciom funduje im się największą życiową traumę, z której wychodzić będą latami. Na pewno nie o to chodziło ustawodawcy w ustawie Kamilka. Dodam jeszcze, że moim klientom bezpodstawnie odmawia się kontaktu z dziećmi (jakiegokolwiek), a obłożenie sprawami Sądu Rejonowego w Gnieźnie jest tak wielkie, że sprawa może ciągnąć się miesiącami i latami. W tym czasie psychika dzieci zostanie doszczętnie zniszczona. Zgodnie z art. 100 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – sąd opiekuńczy ma obowiązek udzielać rodzicom pomocy. Aktualną sytuację nie nazwałbym udzielaniem pomocy, a wręcz odwrotnie. Podobne obowiązki ciążą na GOPS i szkole.

Osoby trzecie

Pani Katarzyna i Pan Marcin uważają, że pośredni związek ze sprawą może mieć osoba z kręgu szkolnego, jednak nie związana bezpośrednio z placówką, nie podlegająca pod jej nadzór. Z informacji, do których udało się nam dotrzeć wynika, że do Urzędu Gminy Mieleszyn w ostatnich latach wpłynęła informacja o tym, że osoba ta mogła dopuścić się przemocy wobec dziecka przewożonego autobusem. Dyrektor szkoły potwierdził nam, że do niego taka informacja nie wpłynęła ale słyszał, że takie zgłoszenie dotarło do urzędu. Nie wie jednak, jak cała sprawa się zakończyła.

Należy uwzględnić, że dzieci często chronią swoich rodziców. Możliwe, że w rodzinie działo się coś niepokojącego, jednak nie na tyle, żeby odbierać dzieci i umieszczać je w rodzinie zastępczej. Bardziej chodzi o krzyki, podniesiony głos, a nie znęcanie się fizyczne itp.

Do szkoły Karniszewie uczęszcza około 100 uczniów. Dyrektor podkreśla, że cały czas szkoła uświadamia rodziców, że klaps nie jest metodą wychowawczą i jest to karalne.

Cała sytuacja budzi wiele pytań i kontrowersji. Rodzina z Gminy Mieleszyn przeżywa dramat, a dzieci chcą wrócić do domu. Procedury wdrożone na podstawie Ustawy Kamilka miały na celu ochronę dzieci, jednak w tym przypadku wydają się one być nadmiernie surowe i niesprawiedliwe. Rodzice mają ogromny żal do szkoły i służb za sposób, w jaki przeprowadzono interwencję.

Czy działania podjęte przez służby były słuszne? Czy można było postąpić inaczej? Te pytania pozostają bez odpowiedzi, a rodzina z Gminy Mieleszyn walczy o odzyskanie swoich dzieci.

Jeśli masz jakiekolwiek pytania lub potrzebujesz wsparcia, zawsze możesz skontaktować się z odpowiednimi służbami lub poszukać pomocy u specjalistów. Pamiętaj, że zdrowie psychiczne jest niezwykle ważne, a wsparcie bliskich i profesjonalistów może pomóc przetrwać najtrudniejsze chwile.