Jak ważna dla gnieźnieńskiej społeczności jest kwestia upamiętnienia lokalnych bohaterów pokazała sprawa Wojciecha Woźnickiego, który przez lata mieszkał w kamienicy przy ul. Lecha 2. Dzięki inicjatywie Radnej Angeliki Ślachcińskiej, rodzina tego uczestnika walk wolność i niepodległość Polski może teraz cieszyć się z wykonanej i zainstalowanej przez Miasto Gniezno tablicy pamiątkowej, opisującej jego niełatwe, ale niezwykle ciekawe życie.
W kameralnej uroczystości zorganizowanej w 120. rocznicę urodzin gnieźnianina wzięła udział rodzina, sąsiedzi, lokalne media oraz przedstawiciele władz miejskich, w tym Prezydent Elekt Michał Powałowski. Pod tablicą złożono kwiaty, a najbliżsi wyrazili wdzięczność za pamięć o ich krewnym.
Wojciech Woźnicki (12 IV 1904 – 26 III 1983) w 1925 roku wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 17 Pułku Artylerii Lekkiej w Gnieźnie, a następnie do 33 Wileńskiego Dywizjonu Artylerii Lekkiej. Podczas Wojny Obronnej we wrześniu 1939 roku wziął udział w obronie Lwowa. Po kapitulacji trafił jako jeniec wojenny do niewoli sowieckiej i został wywieziony do obozu w Krzywym Rogu.
Na mocy układu Sikorski-Majski opuścił obóz i wstąpił do organizowanych na terenie Związku Sowieckiego Polskich Sił Zbrojnych pod dowództwem gen. Władysława Andersa. W szeregach tej formacji przeszedł cały szlak bojowy i wziął udział w kampanii włoskiej (walczył m.in. w bitwie o Monte Cassino). Frontową służbę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie zakończył 2 maja 1945 roku, a z końcem 1946 roku skierowano go przez Austrię, Niemcy, Francję do Anglii. W 1947 roku wrócił do Polski.
W latach pięćdziesiątych podjął pracę w Zakładzie Stolarki Budowlanej w Gnieźnie jako urzędnik, ponadto przez wiele lat zaangażowany był społecznie, pełniąc funkcję skarbnika Koła Polskiego Związku Wędkarskiego.
Odznaczony był Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, Gwiazdą Italii, Medalem Wojny 1939-1945, Medalem Obrony oraz Odznaką Pamiątkową 33 Dywizjonu Artylerii Lekkiej.
