W 2016 r. Polska została oficjalnie skrytykowana przez Komitet Ochrony Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych za brak ochrony społeczności LGBT (skrót odnosi się do lesbijek, gejów, osób biseksualnych oraz osób transgenderycznych jako do całości). Zwrócono wówczas uwagę, że w naszym kraju osoby te nie podlegają ochronie przed przestępstwami, brakiem prawnych regulacji, właściwej edukacji seksualnej oraz mową nienawiści.
Wszystkie osoby homoseksualne korzystają indywidualnie z tych samych praw przysługujących każdemu człowiekowi, jak przykładowo: prawo do ochrony dóbr osobistych, azylu, wolności wypowiedzi, wolności zrzeszania się, nietykalności cielesnej itp. Homoseksualizm w Polsce jest w pełni legalny oraz niekaralny. Mężczyźni mający kontakty seksualne z innymi mężczyznami mogą być dawcami krwi, mogą także służyć w wojsku.
Pary homoseksualne mają możliwość dokonania zakupu wspólnej nieruchomości na zasadach współwłasności w częściach ułamkowych, niemniej jednak w praktyce mają problemy z zaciąganiem kredytu hipotecznego, gdyż banki odmawiają traktowania majątku i zarobków osób niebędących w związku małżeńskim jako podstawy do wyliczenia wspólnej zdolności kredytowej. Osoby homoseksualne mogą pisemnie upoważnić partnerów do dostępu do ich dokumentacji medycznej na wypadek choroby, jak również mogą ich wskazać jako osoby upoważnione do uzyskiwania informacji o stanie zdrowia. Przekazanie osobie pozostającej w związku jednopłciowym narządu, tkanki, czy też komórki niezbędna jest zgoda Sądu Rejonowego i przedstawienie opinii Komisji Etycznej Krajowej Rady Transplantacyjnej. Należy podkreślić, że w przypadku małżonków nie jest to konieczne.
Przepisy postępowania karnego pozwalają sądowi zwolnić od złożenia zeznania lub odpowiedzi na pytania wszystkie osoby, które pozostają z oskarżonym w szczególnie bliskim stosunku osobistym. Jeżeli zatem między świadkiem a oskarżonym zachodzi więź emocjonalna lub uczuciowa, to taki świadek ma prawo do odmowy odpowiedzi na pytanie lub prawo do odmowy zeznań. Dotyczy to także osób homoseksualnych. Należy jednak pamiętać, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 1975r. (sygn. akt: V KR 203/75), za istotne i konieczne elementy wspólnego pożycia w rozumieniu art. 120 § 5 k.k. uznać należy następujące: wspólne pożycie psychiczne i fizyczne, wspólnotę ekonomiczną i trwałość związku. Te elementy bowiem wskazywać mogą, że pomiędzy dwiema osobami zachodzi taki związek, który od związku małżeńskiego różni się tylko brakiem prawnej legalizacji faktycznego związku małżeńskiego.
Podstawową różnicą prawną związków homoseksualnych w odniesieniu do związków heteroseksualnych jest to, że związki osób tej samej płci nie korzystają ze szczególnej ochrony i uprawnień, które małżeństwu i rodzinie przyznaje polska Konstytucja (art. 18). W świetle polskiego prawa związki te nie są rodziną, co w konsekwencji wpływa na brak szeregu uprawnień z tym związanych na różnych szczeblach życia codziennego.
Przede wszystkim partner życiowy tej samej płci nie jest uwzględniany przez prawo przy dziedziczeniu ustawowym. Nie przysługuje mu też tym samym prawo do zachowku. Partner osoby homoseksualnej może jedynie powołać drugą osobę do dziedziczenia na podstawie testamentu. Jednakże w takiej sytuacji spadkobierca testamentowy po zmarłym partnerze jest zobowiązany do zapłaty zachowku na rzecz uprawnionych krewnych zmarłego. Na wypadek śmierci partnera osoby te nie mają prawa do pochowania zwłok. Szpitale najczęściej odmawiają partnerom wydania zwłok i ostatecznie mogą zostać one przekazane gminie, jeśli brak jest najbliższych krewnych. Wyjątek następuje wówczas, gdy nikt z istniejącej najbliższej rodziny oficjalnie nie rości sobie prawa do należytego pochówku osoby zmarłej. Po śmierci partnera w niektórych przypadkach stwierdzono, iż wśród osób uprawnionych do przejęcia umowy najmu jest „osoba pozostająca we wspólnym pożyciu”, czyli teoretycznie może to być również osoba o tej samej orientacji seksualnej.
W świetle polskiego prawa osoby homoseksualne nie mają prawa do adopcji dziecka, pasierba, automatycznego uznania partnera jako rodzica, ani dostępu do zapłodnienia in vitro. W przypadku par homoseksualnych nie jest możliwe ubezpieczenie zdrowotne partnera przez partnera, co oznacza, że nie można uposażyć partnera/partnerki na wypadek śmierci. Ponadto nie mogą się one wspólnie rozliczać w Urzędzie Skarbowym, nie mają prawa do renty, bądź emerytury po zmarłym partnerze oraz nie mają prawa do zasiłku opiekuńczego z tytułu sprawowania opieki nad partnerem.
W Polsce nie jest także uznawane zawarcie małżeństwa przez pary homoseksualne za granicą. Sądy bowiem odmawiają uznania zarówno małżeństw, jak i innych związków partnerskich osób tej samej płci zalegalizowanych poza granicami naszego kraju.
Skontaktuj się: Adwokat Gniezno.
2 komentarze
W jakim pojebanym kraju żyje że pedały mają prawa takie jak normalni zdrowi ludzie,odrażające.
Pedałów powinno się zamykać w psychiatrykach,i nikt mi nie wmówi że pedalstwo nie jest chorobą,otóż jest i to psychiczną
powiedzial 40, moze 50 letni facet (zapewne alkoholik) ktory nigdy nawet nie trzymal zadnej (normalnej) kobiety za dlon bo wszystkie przed nim uciekaly.